به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دهمین روز از ماه رمضان بنابر اسناد تاریخی، شب وفات حضرت خدیجه سلام الله علیها همسر پیامبر اسلام است.

حضرت خدیجه کبری نخستین همسر پیامبر اکرم(ص) و مادر حضرت زهرا (س) است. ایشان قبل از بعثت با حضرت محمد (ص) ازدواج کرد و اولین زنی است که به پیامبر اسلام ایمان آورد.

در تاریخ آمده است که حضرت خدیجه همه ثروت خود را در راه نشر اسلام به کار گرفت. این بانوی بزرگ اسلام، 3 سال قبل از هجرت، در 65 سالگی در مکه درگذشت و در قبرستان «معلاة» به خاک سپرده شد.

در گزارشات تاریخی به جایگاه بالای اجتماعی و حُسن شهرت او در شرف و نسب اشاره شده است. ابن سیدالناس در این باره آورده است: «‌او زنی شریف و با‌ درایت بود که خداوند خیر و کرامت برای او در نظر گرفته بود. به لحاظ نسب در طبقه متوسط از انساب عرب جای داشت، اما دارای شرافتی عظیم و ثروتی زیاد بود.»

در روایتی از پیامبر(ص)، سرور زنان جهان خدیجه (س)، فاطمه (س)، مریم و آسیه معرفی شده‌اند؛ همچنین پیامبر، حضرت خدیجه را از زنان کامل در جهان و نیز از بهترین زنان معرفی کرده است.

مطرح شدن نام حضرت خدیجه به عنوان مادر امامان معصوم(ع) از زبان خود آنان نشانگر جایگاه والای اوست. برای مثال، در فرازی از دعای ندبه درباره امام زمان(عج) آمده است: "أَیْنَ ابْنُ النَّبِیِّ الْمُصْطَفى?، وَابْنُ عَلِیٍّ الْمُرْتَضى?، وَابْنُ خَدِیجَةَ الْغَرَّاءِ، وَابْنُ فاطِمَةَ الْکُبْرَى?؟" کجاست فرزند پیامبر برگزیده و فرزند علی مرتضی و فرزند خدیجه روشن جبین و فرزند فاطمه کبری؟

همچنین روز عاشورا، امام حسین(ع) در فرازی از یکی از سخنانش خطاب به دشمنان، حضرت خدیجه را به عنوان مادر بزرگ (جدّه) خویش و نخستین خانمی که اسلام آورده معرفی کرده است و آنها را بر این مسئله سوگند داده و از آنان اقرار گرفته و آنان نیز اقرار کرده‌اند.

همزمان با شب دهم مبارک رمضان و شب وفات حضرت خدیجه سلام الله علیها اشعاری در مدح حضرت خدیجه سلام الله علیها منتشر می‌شود.

محمدحسین رحیمیان

بزرگِ مادران، مادربزرگِ نسلِ زهرا تو
و ام المؤمنینِ واقعیِ هر دو دنیا تو

تمام شیرمردانِ جهان قربان این رتبه
نخستین زن که ایمان بر نَبی آورد تنها تو

همین کافی‌ست در شأنِ رفیعت تا خودِ محشر
که گشتی مادر انسیه‌ای مافوق حورا، تو

تو بخشیدی، خداوندت به تو بخشید زهرا را
ندارد تا ابد اسلام ثروتمند إلّا تو

خدا سنگ صبوری مثل زهرا بر تو بخشیده
چه غم قهرند اگر بانو، در و همسایه‌ها با تو...

عادل حسین قربان

با دل به سویش آمده، تنها نه با مالَش
جان داده در راهِ پیمبر، در رهِ آلش

با عشق وصلت کرده، با سرچشمه‌ی خوبی
زهرایِ اطهر دخترش شد؛ خوش به احوالش

عشقِ محمد ثروتِ بی انتهای اوست
این است در دنیای خاکی، کُلِ آمالش

پَر می‌زند سویِ خدا، از دامنِ دنیا
بانوی ایمان را شده، این عاشقی بالَش

بگذار هرکس خواسته، طعنه زند او را
هرگز نمی‌ترسد زِ کفر، از قیل و از قالش

امشب کفن از عرش بهرش آمد و حالا
افتاده‌ام یادِ حسین و یادِ گودالش

محمدعلی بقایی

کوچه‌ی عشق رهگذر دارد
هر سَری میزبان سنگش نیست
آن سَری سنگ می‌خورد اینجا
که گرفتار آب و رنگش نیست

سرفراز است مادر زهرا
که در این کوچه زخم‌ها خورده‌ست
هر که دیده‌ست حجم انفاقش
متعجب شده‌ست، جا خورده‌ست

مال دنیا زیاد داشت ولی
ذره‌ای دل نبسته بود به آن
غیر مال و منال بسیارش
خرج دین کرده بود عُمر گران

پیش او هر چه بود غیر نَبی
پای هم در نتیجه کم بودند
آبرو، اعتبار، جان، اموال
در نگاه خدیجه کم بودند

در زمینِ ولا برای خودش
هیچ چیزی نکاشت آخر کار
هر چه را داشت خرج کرد و خودش
یک کفن هم نداشت آخر کار

ارث مادربزرگ چندین سال
بعد دفنش دوباره احیا شد
نوه‌اش بی سر و بدون کفن
تشنه‌لب دفن پای دریا شد

میثم کاوسی

برایت سهمی از اسلام با حیدر برابر بود
چنان‌که ثروت تو هم‌ترازِ تیغِ حیدر بود

به ایثارت گواهی می‌دهد شعبِ أبی‌طالب
همین از خود گذشتن‌های تو خود فتح خیبر بود

همین بس که سلامت داده جبرائیل با هر وحی
کجا این منقبت در شأن آن زن‌های دیگر بود؟

کسی که مادر زهراست اُم المؤمنین باشد
فقط این‌گونه مادر لایق آن‌گونه دختر بود

نه تنها مریم و حوا کنیز خانه‌ات بودند
که غیر از فاطمه شأن تو از کُلِ زنان سر بود

تو بودی و علی بود و ابوطالب همین کافی‌ست
پیمبر از همان آغاز هم دارای لشگر بود

تو ای بانو اگر اسلام را یاری نمی‌کردی
یقین دارم جهان امروز  بی «الله اکبر» بود

خدیجه!  آه...، بعد از تو رسول الله هر روزش...
خدیجه! آه...، هر شب روی لب‌های پیمبر بود